Przeczytane.

***

"Twarzą na wschód" - dobrze że nie moja, bo jak dla mnie niewarta takiej ceny ani cennego czasu na czytanie. Oczywiście jest to moja jak najbardziej subiektywna ocena i dla kogoś innego pozycja może być bezcenna:)

***

Trylogia Kruczy Cień - przeczytałam tom 1 i 2 (liczę, że w marcu dostanę 3). Dobre fantasy. Czyta się szybko i przyjemnie, aczkolwiek uwikłanie bohaterów w politykę i wiarę sprawia, że jest to dosyć gorzka lektura.

***

"BBPO" - Piękny rysunek i znakomity scenariusz.
 Dobrze, że zdążyłam odkryć piękno świata komiksów i mogę cieszyć się nim do woli:). To piękne, że świat ma nam tak dużo do zaoferowania:)

***

Jan Jakub Kolski "Las, czwarta rano" - Historia o utracie i towarzyszących jej emocjach. Osobiście wolę Kolskiego w filmach.

"Jan Jakub Kolski: Po śmierci Zuzi, mojej córki, napisałem książkę „Las, 4 rano”, historię o takim królu życia, który rzuca korporację i wszelkie miejskie przyjemności i zamieszkuje sam w lesie. Ogranicza swoją egzystencję do najprostszych czynności i potrzeb. Kiedy trafia do niego 14-letnia dziewczynka, jego życie się zmienia, powstaje jakieś napięcie. Odkrywany, że powodem dla którego ten mężczyzna mieszka w lesie jest śmierć córki. Film oparty jest na motywach z książki i to jest rzecz również o mnie." wywiad

***

Atharwaweda: Hymny wybrane - niezwykłe

***

"Pani z Shalott" Alfred Tennyson

Z obu stron rzeki żyzna ziemia,

Tutaj łan żyta, tam jęczmienia

Nieba na horyzoncie sięga,

A pośród pól  gościńca wstęga

Wiedzie do Camelot.

Liczni wędrowcy i przechodnie

Podziwiać mogą lilie wodne,

Kwitnące wokół wyspy cichej,

Zwanej przez lud - Shalott.

Bieleje wierzba, drży osika,

Wieczornej bryzy dreszcz przenika

Wyspę, co pośród toni rzecznej

Omywa fala, dążąc wiecznie

Pod miasto Camelot.

Czworobok murów, cztery wieże

Patrzą na kwietny ten kobierzec,

Ale najpiękniej wyspę zdobi

Ona - Pani z Shalott. 

Gdzie wierzb woal ponad brzegiem,

Konie wloką tam szeregiem

Ciężkie barki; nieco dalej

Łódź żaglowa pruje fale

W drodze do Camelot.

Czy-li znak komu dawała?

Czy przy oknie kiedy stała? 

Czy zna ją lud w okolicy -

Panią z wyspy Shalott?

Tylko żeńcy wczesną porą,

Nim brodaty jęczmień zbiorą,

Słyszą pieśń, co echem dzwoni

Od przejrzystej rzecznej toni

Hen, po wieże Camelot.

Pod księżyca sierpem złotym

Żniwiarz słabnie, spływa potem

I szepcze, stawiając snopy: 

To nimfa! Pani z Shalott!

II

Na zamku dniami i nocami

Magiczną snuje tkań barwami;

Zna wieść, że klątwa nad nią wisi,

Gdy się ośmieli oczy sycić

Widokiem Camelot.

Lecz jaka klątwa? Kto ją rzucił?

Nie wie i wcale się nie smuci,

Tylko tka pilnie na swych krosnach

Pani z wyspy Shalott.

Przez cały czas ma tuż przed sobą

Zwierciadło z taflą kryształową.

Cienie w nim widać spoza rzeki,

Kędy gościniec niedaleki

Zmierza ku Camelot.

Na dole fala w wiry wpada,

Górą parobków zaś gromada,

Dziewki w czerwonych chustkach goniąc,

Biegnie obok Shalott.

To ślicznych panien widać wianek,

To mnich w pogodny drepce ranek

Albo pastuszek kędzierzawy

Czy paź w szkarłatach krokiem żwawym

Śpieszy ku Camelot.

Czasem przez gładką taflę bieży

Na rączych koniach dwóch rycerzy,

Lecz żaden rycerz za swą damę

Nie obrał pani z Shalott

W magicznej tkani nićmi snuje

To, co się w lustrze ukazuje;

Bywa, cichymi tam nocami

Kondukt z muzyką, pod piórami,

Ciągnie do Camelot.

Lub nocą, kiedy księżyc wschodzi,

Przechodzą oblubieńcy młodzi.

O, jakże zbrzydły mi te cienie!

Wzdycha pani z Shalott.

III

O rzut oszczepem od jej wyspy,

Gdzie jęczmień chyli się złocisty,

W słońcu świecącym poprzez liście,

Nagolenniki lśnią ogniście -

To jedzie Lancelot!

Wzór rycerskich cnót przed damą

Zgina wieczyście kolano

Na tarczy, która wśród zboża

Błyska przy wyspie Shalott.

Na uździe drogie lśnią kamyki,

Jak gwiazdy złotej galaktyki,

Co ukazują się nocami, 

I dźwięczy uprząż dzwoneczkami

W drodze do Camelot.

U boku, na ozdobnym pasku 

Trąbka się nurza w srebrnym blasku,

Stalowej zbroi chrzęst się wdziera

W ciszę wyspy Shalott.

Pod lazurowym niebem w górze

Błyszczą klejnoty w siodła skórze,

Hełm z pióropuszem w słońcu płonie,

Urasta w wielki, jasny płomień, 

W pędzie do Camelot.

Tak, gdy fioletem noc nabrzmiewa,

Spod gwiaździstego często nieba

Meteor ciągnie światła smugę

Tuż nad cichym Shalott.

Wysokie czoło bielą błyska,

Ziemia spod kopyt końskich pryska,

Spod hełmu kruczoczarny lok

Zwiewa mu wiatr, gdy pędzi w skok

Drogą do Camelot.

Nad rzeką jechał, kiedy nagle

Pani ujrzała go w zwierciadle.

Tiralla li  radośnie śpiewał

Mężny sir Lancelot.

A ona tkań przestaje pleść,

Do okna kroków robi sześć; 

Widzi u brzegu lilie białe,

Hełm z pióropuszem, konia w cwale

Patrzy ku Camelot!

Tkań z okna wnet szybuje w dół,

Zwierciadło z trzaskiem pęka w pół,

Klątwa, ach, klątwa na mnie już!?

Woła pani z Shalott.

IV

Zły, wschodni wicher sztormy miecie,

Wyblakły żółte barwy w lesie,

Burzy się, huczy nurt szeroki

Gdy deszczu z niskich chmur potoki

Zlewają Camelot.

A ona ku przystani pędzi,

Pod wierzbą łódkę na uwięzi

Znajduje i na dziobie pisze

Te słowa: Pani z Shalott.

Przez bezmiar wód nieujarzmiony -

Jak prorok w transie nawiedzony, 

Co z losu godzi się wyrokiem -

Patrzy uparcie szklistym wzrokiem,

Patrzy ku Camelot.

U schyłku dnia, gdy zmierzch zapada,

Na dnie swej łodzi się układa,

Odczepia łańcuch... Już w dal mroczną

Prąd znosi panią z Shalott.

Biała ją szata przyodziewa,

Z burt obu wietrzyk fałdy zwiewa,

I liście cicho nań padają,

I szepty nocy ją żegnają;

Płynie do Camelot.

Gdy łódź przebija się przez fale

Wśród pól, pagórków, byle dalej,

Pieśń się rozlega - już ostatnia -

Pani z wyspy Shalott.

Solenny, silny głos żałobny

Długo na rzece brzmiał  samotny -

Aż krew przestała w żyłach krążyć 

I wzrok powoli jął się mącić,

Utkwiony w Camelot.

Unosi łódkę nurt spieniony;

Gdzie pierwsze Camelotu domy,

Z pieśnią na ustach tam skonała

Pani z wyspy Shalott.

Pod wieżą, wysokim krużgankiem,

Pod murem, oknami, pod gankiem,

Samotna postać na głębinie

Śmiertelnie blada cicho płynie,

Przez miasto Camelot.

Wylegli wszyscy na nabrzeże,

Pospólstwo, damy i rycerze,

Napis na dziobie oglądają

I szepczą: Pani z Shalott?...

Kim była? Skąd się tutaj wzięła?

W pałacu trwoga wszystkich zdjęła,

Ucichły śmiechy i rozmowy,

Krzyż kreślą, pochylają głowy

Rycerze w Camelot.

Lancelot naprzód się wysunął. 

Śliczne ma lica ? rzekł z zadumą. - 

Dobry Bóg przyjął do Swej chwały

Panią z wyspy Shalott.

(przełożyła Anna Bańkowska)

Tutaj w pięknym wykonaniu po polsku

***
Apteka  Braci  Bonifratrów.   Porady  medyczne  i  ziołolecznicze
Miałam większe oczekiwania co do jej zawartości. W sumie nie warto.