Zbieractwo i dębowe rozważania.

Liście brzozy, czarnej porzeczki i czosnaczka. 

 Liście i młode pędy czarnego bzu.

Pokrzywa i natka pietruszki już ususzona:)

Większość roślin do suszenia zbieram z dala od cywilizacji, czyli nad Bugiem albo na Roztoczu.

To był piękny i zdrowy dąb. Jeszcze jesienią dał mi schronienie przed deszczem. Rósł na niewielkim wzniesieniu nad Bugiem w towarzystwie innych dębów i absolutnie nikomu nie przeszkadzał. Niedaleko rośnie sporo chorych drzew, ale tych nikt nie wycina. Zastanawiam się, jakim trzeba być człowiekiem, by móc spokojnie jeść śniadanie postawione na dębowym stole? Wiem, że ludzie z takich dębowych mebli są niezwykle dumni. Ma to zapewne świadczyć o ich bogactwie, a mnie serce boli, że można ot tak ściąć wielkie drzewo.

To zdjęcie zostało wykonane 24 lata temu właśnie pod tym jeszcze niedawno rosnącym dębem.

To pozostałości po innym dębie. Rósł przy Leśniczówce i był przeogromny. Wiosną zastałam już tylko resztki. Ktoś chyba postanowił wyciąć wszystkie moje ulubione drzewa. Dla mnie drzewo jest wszechświatem (pośród Świata dąb stoi, a do każdej chałupy gałązką sięga).