Moje wędrowanie.

Po nadbużańskich burzanach i krzaczyskach można wędrować całymi godzinami. Mgliście, cicho i całkowicie bezludnie. Do najbliższych wsi parę kilometrów. Można być samej i samotnej do woli. Chodzę, chodzenia mi trzeba:) To taki rodzaj mojej medytacji, mojego godzenia się ze światem i upływającym czasem.

Herbatka, porzeczkowe winko i chyba już można iść spać:)