Bieszczady jesienią (2019)

Jak zwykle Bieszczady w mgłach, wiatrach, deszczach i w pięknym słońcu. Od wielu lat wciąż zaskakują i niezmiennie czarują :). Tym razem przyszło mi zrozumieć, po co są progi zaporowe i dlaczego nie będzie nowych szlaków. Biję się w bujną pierś, bom zgrzeszyła złą myślą.
Zdjęć będzie dużo bardzo, bo czasem spełniam życzenia :)

Łapa jagodożercy :)

Grzane wino z cytrynką, bo tu o pomarańczach można tylko pomarzyć, na połoninie nad Ustrzykami Górnymi smakuje Bieszczadami  i zmęczeniem.

Srebrzysty zachód:)

W tym dniu przemokły mi buty i cała reszta, ale jak mawiał mój ojciec "bez przygody nie ma nic" :):)
Jest to przepiękne i bardzo lubiane przeze mnie podejście od Bereżek na  Kolibę.

Trzeba być sprytnym :) Pod tym płaszczem jest ukryty plecak z batonikami mocy:)

Ten plecak wspomnień został na kwaterze, bo mi się zapomniało:(

Przeszłam całkiem szczęśliwie :)

 Jeszcze jedna podróżniczka :)

Wieczorem było już tak pięknie.  Zrobiłam sobie całkiem samotny spacer w mokrych trepach:) 

Iwona schnie pod kaloryferem :)

Zachód słońca w Ustrzykach Górnych. 

I tak to kolejne  kilometry bieszczadzkich jesiennych ścieżek za mną. Tym razem nie przeszłam Bukowym Berdem i trochę mi żal :(